با غم عشق تو تا يار، دل زار من است 
بهتر از خلدبرين، گوشه بيت الحزن است‏

نه غم حور و نه انديشه جنت دارم  
از زماني که مرا بر سر کويت وطن است‏

قصه‏ي عشق من و حسن تو اي مايه‏ي ناز  
نقل هر مجلس و زينت ده هر انجمن است‏

بعد از اين ياد، کس از ليلي و مجنون نکند  
حسن اگر حسن تو و عشق اگر عشق من است‏

تويي آن يوسف ثاني، که ز يک جلوه‏ي حسن  
محو ديدار تو، صد يوسف گل پيرهن است‏

از پي ديدن رخسار تو موساي کليم  
سالها بر سر کويت به عصا تکيه‏زن است‏

آدم و نوح و سليمان و مسيحا و خليل  
همه را مهر ولاي تو، به گردن رسن است‏

خلق گويند: بگو دلبر و معشوق تو کيست  
که تو را در غم او، اين همه رنج و محن است‏

چه بگويم که نم از يم نتوان وصف کند  
دره را ذره نداند، چه بها و ثمن است‏

به مديحش نتوان گفت، که آن ماه جبين  
سرو سيمين بدن و خسرو شيرين سخن است‏

ثمر باغ رسالت، گهر بحر وجود  
والي ملک ولايت، ولي مؤتمن است‏

اولين سبط و دوم حجت و سيم سالار  
چارمين عصمت حق و يکي از پنج تن است‏

نام ناميش حسن، خلق گراميش حسن  
پاي تا فرق حسن بلکه حسن در حسن است‏

رو حسن، موي حسن، بوي حسن، خوي حسن  
يک جهان جوهر حسن است که در يک بدن است‏

«ذاکر» از مدح همه خلق، فروبسته زبان  
ليک در مدح حسن طوطي شکر شکن است‏