در کتاب اقبال الأعمال (للسيد بن طاووس) ج ۱، ص ۳۸۲، ب ۲۷ آمده است که حضرت امام حسن مجتبی علیه السلام در شب قدر ، خداوند را اینچنین می خواند :
يا باطنا في ظهوره و يا ظاهرا في بطونه و يا باطنا ليس يخفي و يا ظاهرا ليس يري ما موصوفا لا يبلغ بکينونته موصوف، و لا حد محدود، و يا غائبا غير مفقود، و يا شاهدا غير مشهود، يطلب فيصاب، و لم يخل منه السموات و الأرض، و ما بينهما طرفة عين، لا يدرک بکيف و لا يؤين بأين، و لا بحيث أنت نور النور و رب الأرباب أحطت بجميع الأمور سبحانه من ليس کمثله شي‏ء و هو السميع البصير، سبحانه من هو هکذا و لا هکذا غيره
ترجمه :
اي که از شدت ظهور پنهان و در ناپيدائي آشکاري، اي ناپيدائي که هيچ چيز بر تو مخفي نيست، اي آشکاري که ديده نمي شود، اي توصيف شده اي که هيچ توصيف شده اي به ذات تو پي نبرده، و تو را تحديد به مقداري ننمايد.
اي غائبي که هرگز گم نشده اي، و اي شاهدي که مشاهده نمي شوي، اگر جستجو شوي پيدا نشده، و آسمانها و زمين و آنچه در آنهاست لحظه اي از تو خالي نمي باشد، با کيفيتي درک نشده و با مکان تعيين نمي گردي.
نورانيت نور از توست، و پروردگار هر پرورش دهنده اي، و به تمام کارها احاطه داري، پاک و منزه است آنکه چيزي همانند او نيست و او شنوا و بيناست پاک و منزه است آنکه چنين است و همانندي ندارد.