ابن‏شهرآشوب در مناقب خود روايت کرده که مسيب بن نجبه فزاري و سليمان بن صرد خزاعي[۱] نزد امام حسن (ع) آمده و گفتند: «و ما ينقضي تجبنا منک! بايعت معاوية و معک اربعون الف مقاتل من الکوفة سوي اهل البصرة و الحجاز!» (تعجب ما از تو برطرف نمي‏شود که چرا با معاويه صلح کردی ؟ در صورتي که چهل هزار مرد جنگي از اهل کوفه با تو بودند سواي اهل بصره و حجاز!) امام (ع) به مسيب بن نجبة فرمود: چنين شده اکنون چه نظر داري؟ عرض کرد: «والله اري ان ترجع لانه نقض العهد»! به خدا نظر من اين است که به جنگ او باز گردي زيرا که او پيمان شکني کرده!) امام (ع) فرمود: «ان الغدر لا خير فه و لو اردت لما فعلت…»[۲] . (به راستي که خيري در پيمان شکني و فريبکاري نيست و اگر دنيا را مي‏خواستم، چنين کاري نمي‏کردم!) و در نقل ديگري است که به او فرمود: «يا مسيب اني لو اردت – بما فعلت – الدنيا لم يکن معاوية باصبر عند اللقاء و لا اثبت عند الحرب مني، و لکن اردت صلاحکم و کف بعضکم عن [ صفحه ۳۰۵] بعض»[۴] . (اي مسيب من اگر در اين کاري که انجام دادم طالب دنيا بودم هيچ گاه معاويه در برخورد جنگي از من پايدارتر نبود و در هنگام جنگ از من ثابت‏تر نبود، ولي من مصلحت شما را در اين کار ديدم، و هدف ديگر من پيشگيري از برخورد ميان شما بود!)

پی نوشت ها
[۱] اين هر دو نيز از شيعيان اين خاندان بودند و در داستان کربلا و نهضت امام حسين (ع) نيز خدمات نيکي انجام داده‏اند که انشاء الله در جاي خود مذکور خواهد شد.
[۲] مناقب ابن‏شهرآشوب، (چاپ قم)، ج ۴، ص ۳۵٫ [۴] حياة الامام الحسن بن علي (ع)، ج ۲، ص ۲۷۶٫